De dag ontrolt zich als een trage film
vol ouders, broers, een oude ijsbeer
die bij gebrek aan voedsel langzaam sterft.
Het laatste ijs. Waarvoor je bedoeld bent
zul je leren, ooit. Nu gaat het om het verdragen
van deze gehavende winter, het groen van herinneringen,
de vermoeidheid, het wachten op de zon.
Na hoeveel dagen grijpt een kind
de hand die nog onzichtbaar wenkt?
Behoedzaam schuif ik voorbij de snelkooktijd
vooruit, iemand zei
er is licht in de verte.
Onder mijn handen groeit het land.