In de zomer moet je hier niet zijn, had ze gezegd. Te warm, te druk, te lawaaierig, te veel geuren, te veel van alles eigenlijk. Het klonk als een aanbeveling.
    Hij zat er nu een week, een studio op driehoog. Met uitzicht op zee, dat wel. Als hij het raam gesloten hield, kon hij de geluiden van de promenade die voor het gebouw lag nagenoeg buitensluiten. En als hij niet te dicht bij het venster ging zitten, zag hij alleen de lucht en de zee, niet de toeristen die in aaneengesloten colonnes van links naar rechts en van rechts naar links voorbijtrokken, langs stalletjes met imitatieschelpen, spiegelbrillen en plastic molentjes, ijs- en wafelkramen, restaurants met moules-frites op de kaart.
    Pas tegen zonsondergang verliet hij het appartement, terwijl in de restaurants de laatste gasten aan het dessert begonnen. Hij keek naar ze, hij ging niet naar binnen. Ze zagen hem aankomen. Ze zaten sowieso niet te wachten op een man alleen, laat staan zo kort voor sluitingstijd. Nee, eten deed hij van de voorraad die zij had aangelegd: rijst met het een of ander uit de vriezer. Ze kon goed koken, dat proefde hij wel, maar gezellig was het niet. Maar daarvoor was hij ook niet hier. Hij liep moeizaam, vanwege het lange stilzitten, naar de strekdam en terug.
    Elke avond belde ze hem op om te vragen hoe het ging. Hij drukte het uit in het aantal woorden dat hij die dag had geschreven. Nog geen vierhonderd vandaag, een slechte dag.
    Hij stuurde een appje naar zijn uitgever: ‘Het wordt waarschijnlijk een novelle, geen roman. Misschien de tekst rechts, en links steeds een lege pagina, als symbool voor het verlaten strand? Op 160 grams crèmekleurig Clairefontaine?’
    De vinkjes werden blauw, een antwoord bleef uit.
    Hij zuchtte. De zomer was nog maar net begonnen.

Gert-Jan van den Bemd