wabi-sabi
ik hou van het gat
tussen het vallen van de regen
en het doorbreken van de zomer
om te wandelen door het mijnenveld
van waterkuilen zien hoe het vocht
in bastvlekken kruipt
nergens zonder gevolgen kunnen zitten
de afdruk van wolken
op mijn billen
van sombere rozenstruiken
waarvan de knoppen in gebed
druppelen op straat
maar ik hou vooral van het veranderen
van alles wat ik ken dat dit moment
alleen voor nu en niet voor later
tot de zon het weer verpest
en ik in droogte wacht
op het verlossende wolkenbed
nerven
de lijnen van jouw lichaam glijden overal
waar ik ga als silhouetten over straat
smelten langzaam in de regen
en het regent nu al weken
beetje bij beetje
duw ik de brede lach van de horizon
donker naar beneden
ik zou je missen als het mocht
je lichaam elke dag opnieuw tekenen
met inkt in de nerven van mijn huid
tot jouw sporen in de stad verbleken
drink mij
laten we een theekransje houden
op de rug van een roze kever in het gras
met kopjes en schotels
en een rood-wit geruit kleed
ik vraag je hoe het gaat
of je wil houden wat je hebt
jij roert suiker zonder water
vraagt of het morgen zal regenen
ik vouw de trap uit van de keverkont
en neem je bij de hand
laten we rustig theedrinken
in de woestenij van dit gazon
zonder enig weet te hebben
van de rommelende motor die komt
Jeroen van Wijk
Foto: Els Kort
