Ik vond een jas die jij had weggesmeten,
verstoft, verkleurd, met zelfs een oude pinpas.
Het leek gewoon of je voor even terug was
om ’s nachts de koelkast weer eens leeg te eten.

Je was ontploft, een blonde bom hormonen
een grote schreeuwmuil zonder mededogen,
toch vol van liefde, alles opgezogen,
je barstte uit het huis dat wij bewonen.

Ik ben alleen – dus niemand kijkt – en trek
hem aan, je jas, die ik toch geenszins pas,
die ruikt naar zweet, goedkoop parfum en zout.

Je danst met mij als ik mijn armen strek
en vult het huis alsof je hier nog was.
Ik pulk een winegum los van tien jaar oud.

August Winter