Vanochtend trof ik mezelf ergens aan, half
vergeten in de plooi van een laken, een vouw
in de tijd, waarin ik door een helpende hand
was achtergelaten, om zo beter te worden

dan ik was. Ik besefte dat ik dagenlang naar
mezelf had uitgekeken, niet wetende dat ik
onmiskenbaar was veranderd, dat ik zacht
was neergedaald, als dauw op een grasveld.

Toen ik wakker werd, vertelden de druppels
op mijn huid hoe graag ik thuis wilde zijn, hoe
graag ik tegen iemand wilde kunnen zeggen

dat ik was ontslagen uit mijn lijden en dat ik
mijn lichaam ongeschonden had hervonden,
slaapdronken, in een of andere ondiepe geul.

Onno-Sven Tromp